ŞAİR RUHU
Şair; ince yapılı,nazik,zarif ve kırılgan bir ruha sahip; o toplumun en güzide insanıdır.Şairin ruhu çağlayanlar gibi coşkuludur, eserleriyle de etrafını coşturur. Ruhu, fırtınalar koparmaya da sükuta da müsaittir.Duyguları kabarık olduğundan gülmeye de ağlamaya da her an çok müsaittir.
Şair; yüksek ahlaki değerlere sahip; kendisini bilgi, ilim ve irfanla donatmış olayları,dünyayı ve evreni iyi tanıyan sebep-sonuç ilişkilerini iyi bilen ve eserleriyle milletinin duygularına tercüman olan insandır.Şair, eserini önce kendi sevmeli, ezberlemeli ki ( televizyon kanallarında kendi şiirini bile kağıttan okuyanlar var!)eseri de geniş halk kitlelerine hitap edebilsin. Tarihte eserleri uğruna can veren şairler vardır. Nefi yazdığı hiciv uğruna can vermiştir. Mehmet Akif, Yemen Çölleri’nde Çanakkale Destanı’nı yazarken “Allah’ım bu destanı yazmadan benim canımı alma!” Diyerek bu destanı yazmıştır. İşte bu ruh içinde yazılan bu eser, her okumada insana ayrı bir zevk verir. Okuyan ve dinleyen üzerindeki etki ve coşkusu daha nice yıllar devam edecektir.Şiir, kendine ait ruhu taşımayana kendini yazma izni vermez.
Şair, yaşamadığı olayları bile sanki yaşamış gibi dile getirerek o insanların duygularına tercüman olur. Ağlaması, gülmesi çok yakındır.İşte Necip Fazıl’ın bir eserinde dediği gibi ”Bir olur ateşi görmemle yanmam.” Demektedir.İşte şairin duyguları bu kadar kabarıktır.Şair, toplum için yazar. Bir Fransız şaire birisi sormuş: “Sevgilime sizin şiirinizi okuyorum müsaadeniz var mı?”
Şair cevap vermiş “Evet o şiiri ben yazdım ama o artık herkesin oldu.”demiştir.
Şairler ölmez, yazdıkları eserlerle toplumun gönlünde taht kurarak yaşamaya devam ederler.Okuyucuları tarafından eserleri okundukça ruhları uyandırılır durur.
Şairin ve şiirinin büyüklüğü eserinin hitap ettiği halk kitlesi ve o eserin ömrünün uzunluğu yani meydan okuyabildiği yıllar ile ölçülmelidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder